Παρασκευή 23 Αυγούστου 2013

Ενα παιδί ή δύο; Εγωιστικό ή όχι;




                                           Τι λένε τα στατιστικά και οι ειδικοί για το γεγονός ότι οι σύγχρονοι γονείς προτιμούν πλέον συνειδητά τις αυστηρά τριμελείς οικογένειες;
                                           Κάθε φορά που ακούμε ότι μια οικογένεια έχει μοναχοπαίδι, σκεφτόμαστε όλοι το ίδιο τόσο για τους γονείς όσο και για το παιδί. Επηρεασμένοι κυρίως από τα κοινωνικά στερεότυπα, ένα μοναχοπαίδι φαντάζει στα μάτια μας ως άνθρωπος μοναχικός κι εγωιστής, ενώ οι γονείς του θεωρούνται από πολλούς ευθυνόφοβοι και ατομικιστές. Αυτό τουλάχιστον υποστηρίζει η συγγραφέας του βιβλίου «One and Only: The Freedom of Having an Only Child and the Joy of Being One», Λορίν Σάντλερ, που είναι η ίδια μοναχοπαίδι και μαμά ενός μόνο παιδιού. Μάλιστα, σε πρόσφατο άρθρο της στη New York Times, ισχυρίζεται ότι όχι μόνο είναι εξίσου πιθανό τα μοναχοπαίδια να γίνουν συγκροτημένοι και ευτυχισμένοι άνθρωποι όπως και τα παιδιά που έχουν αδέρφια, αλλά επιπλέον ότι και οι γονείς τους δείχνουν να είναι πιο χαλαροί και ευχαριστημένοι με την επιλογή τους να μην ακολουθήσουν το κατεστημένο που επιβάλλει την απόκτηση τουλάχιστον δύο παιδιών.
                                     Οι διαφορές ανάμεσα στα παιδιά χωρίς αδέρφια και σ’ εκείνα με αδέρφια τείνουν να έχουν θετικά πρόσημα. Σύμφωνα με μελέτη από τους επιστήμονες του Πανεπιστημίου του Τέξας, που ανέλυσαν στοιχεία από εκατοντάδες παλαιότερες έρευνες από το 1980 και μετά, φάνηκε ότι τα μοναχοπαίδια έχουν αποδεδειγμένα υψηλότερη νοημοσύνη, βιώνουν μεγαλύτερη επιτυχία στη ζωή τους και έχουν περισσότερη αυτοεκτίμηση. Αυτά τα ευρήματα, τα οποία επιβεβαιώνονται επανειλημμένα τα τελευταία χρόνια, δεν λάμβαναν υπόψη άλλες παραμέτρους, όπως π.χ. το αν οι γονείς των παιδιών ήταν χωρισμένοι ή σε ποια οικονομική τάξη ανήκαν.  
Όσον αφορά τα τρέχοντα στατιστικά στοιχεία, καταδεικνύουν ότι 1 στις 5 αμερικανικές οικογένειες έχει πλέον ένα μόνο παιδί, γεγονός που κάνει κάποιον να αντιληφθεί ότι πρόκειται πλέον για μια νέα πραγματικότητα. «Πείτε με εγωίστρια, αλλά, ως μαμά ενός μόνο παιδιού, απολαμβάνω περισσότερο ελεύθερο προσωπικό χρόνο και ενέργεια, καθώς και όλα εκείνα τα στοιχεία που θα ήταν με βεβαιότητα πιο περιορισμένα αν είχα κι άλλα παιδιά. Και μου είναι πολύ δύσκολο να φανταστώ ότι κάτι τέτοιο δεν είναι καλύτερο τόσο για την οικογένειά μου όσο και για μένα την ίδια», προσθέτει η Σάντλερ.
                                   Εσάς ποια είναι η γνώμη σας; Θεωρείται εγωιστικό από την πλευρά των γονιών να επιλέγουν μια οικογένεια με ένα μόνο παιδί; Πιστεύετε κι εσείς ότι τα μοναχοπαίδια έχουν μειονεκτήματα συγκριτικά με τα παιδιά που μεγαλώνουν με τα αδέρφια τους;



                                                                                                                         Από: Ζαχαρία Πηνελόπη

Τρίτη 20 Αυγούστου 2013

Το φρικτό γράμμα που έλαβε η μητέρα ενός αυτιστικού παιδιού????

Μια οικογένεια στο Newcastle του Οντάριο έχει θορυβηθεί, αφού έλαβε το γράμμα που ακολουθεί. Το γράμμα δημοσιεύτηκε στο twitter από φίλους της οικογένειας και λένε πως είναι αληθινό. Δεν μπορώ να πιστέψω πως υπάρχουν τέτοιου είδους άνθρωποι. Για μένα ανήκουν σε υπο-είδος. Σίγουρα πολλοί κρύβουμε μέσα μας πολλή κακία κι ας μη θέλουμε να το προβάλλουμε. Και υπάρχουν πολλοί οι οποίοι, για να συμμορφωθούν στις νόρμες της «πολιτικά ορθής» κοινωνίας, καταπνίγουν τα όσα πραγματικά σκέφτονται.
_________________________________
Στην κυρία που μένει σ’ αυτή τη διεύθυνση:
Μένω και γω σ’ αυτή τη γειτονιά και έχω ένα πρόβλημα!!!! Έχεις ένα παιδί που είναι ανάπηρο νοητικά και έχεις συνειδητά αποφασίσει πως είναι καλή ιδέα να μένεις κοντά σε μια γειτονιά όπως αυτή;;;; Βγάζεις το παιδί σου έξω για να κάνεις το κομμάτι σου και τον αφήνεις να γίνεται ενόχληση και να δημιουργεί πρόβλημα σε όλους τους άλλους, με τις θορυβώδεις κραυγές του που βγάζει συνεχώς!!! Ο θόρυβος που κάνει όταν είναι έξω είναι ΦΡΙΚΤΟΣ!!!!!!!!!! Κατατρομάζει τα φυσιολογικά παιδιά μου!!!!!!! Αν νομίζεις πως το βλαμμένο παιδί σου χρειάζεται καθαρό αέρα, πάνε τον στο πάρκο ρε βλάκα!!! Υπάρχει μονοπάτι στο δάσος!! Άσε τον να τρέξει εκεί και να κάνει φασαρία!!!!!! Τα κλάματα των μωρών, η μουσική, ακόμη και το γάβγισμα των σκύλων είναι φυσιολογικοί ήχοι σε μία αστική γειτονιά!!!!! Αυτός ΔΕΝ είναι!!!!!!!!!!!!
Είναι εμπόδιο για όλους και πάντα θα είναι!!!!! Ποιος στο διάολο θα τον φροντίσει;;;;;; Κανένας δεν θα τον προσλάβει για δουλειά, κανένα φυσιολογικό κορίτσι δε θα τον παντρευτεί/αγαπήσει και εσύ δε θα ζήσεις για πάντα!! Η γνώμη μου είναι πως θα πρέπει να πάρουν όσα όργανα έχει στο σώμα του που δεν είναι καθυστερημένα και να τα δωρίσουν στην επιστήμη. Δεν αξίζει για κάτι άλλο!!! Έχεις ένα καθυστερημένο παιδί, κάνε αυτό που πρέπει!!!!! Ποιος σου έδωσε το δικαίωμα να ταλαιπωρείς σκληρά εργαζόμενους ανθρώπους;!!!!!!! ΜΙΣΩ ανθρώπους σαν και σένα που πιστεύουν πως επειδή έχουν ένα παιδί με ειδικές ανάγκες, πρέπει να έχουν ειδική μεταχείριση!!! ΕΛΕΟΣ!!!!!
Κάνε μας τη χάρη σε όλους εδώ στην κοινότητα και ΜΕΤΑΚΟΜΙΣΕ!!!! ΟΥΣΤ!!! ΠΑΡΕ ΠΟΔΙ!!!! Φύγε μακριά και απομακρύνσου από μια τέτοια γειτονιά!!! Πάνε ζήσε σε ένα τροχόσπιτο στο δάσος ή κάπου με το άγριο ζώο που έχεις για παιδί!!! Κανείς δε θέλει να μένεις εδώ απλά δεν έχουν τα κότσια να στο πούνε!!!!!
Κάνε το σωστό και φύγε ή κάντου ευθανασία!!! Όπως και να χει, θα είμαστε ΟΛΟΙ καλύτερα μετά από αυτό!!!
Με εκτίμηση,
Μια εξοργισμένη μητέρα!!!!!
____________________________________Από το : eimai mama

Σάββατο 17 Αυγούστου 2013

Η σωματική τιμωρία δεν είνα λύση.

                       Η σωματική τιμωρία, το χτύπημα των γονιών στα παιδιά, δημιουργεί και αυξάνει την επιθετικότητα στα παιδιά όλων των εθνοτικών, φυλετικών και κοινωνικο-οικονομικών προελεύσεων. Παρόλα αυτά πολλοί γονείς συνεχίζουν να χρησιμοποιούν αυτήν την μέθοδο «νουθεσίας» ακόμα και σε μικρά παιδιά. Μια νέα μεγάλη έρευνα από το Πανεπιστήμιο του Τέξας έρχεται να επιβεβαιώσει αυτό το εύρημα.
                        Οι ερευνητές από το τμήμα ψυχοκινητικής ανάπτυξης εξέτασαν δεδομένα από 17 χιλιάδες παιδιά από όλες τις περιοχές των ΗΠΑ. Η έρευνα, που δημοσιεύθηκε τον Ιούλιο 2013 στο επιστημονικό περιοδικό Child Development Perspectives, έδειξε στατιστικά σημαντική συσχέτιση ανάμεσα σε ιστορικό χτυπημάτων προς το παιδί – spanking – και συμπεριφορών του επιθετικότητας.
Η καθηγήτρια Gershoff, επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας, συμπεραίνει ότι γονείς και δάσκαλοι πρέπει να ενθαρρύνονται να χρησιμοποιούν θετική προσοχή στα παιδιά τους, να ανταμοίβουν την θετική συμπεριφορά τους, και να δίνουν θετική προσοχή όταν συμπεριφέρονται καλά. Στατιστικά τα μεγαλύτερα ποσοστά χτυπημάτων – στο χέρι, ή στο μάγουλο, ή στα οπίσθια του παιδιού – παρουσιάζονται στην ηλικία των 3 ετών.
                    Οι γονείς μικρών παιδιών πρέπει να διδαχθούν ότι η καταφυγή στην σωματική τιμωρία δεν είναι λύση, αλλά δημιουργεί περισσότερα προβλήματα. Τώρα πλέον η επιστήμη γνωρίζει όσα χρειάζονται για να αποθαρρύνει αυτήν την επικίνδυνη και μη αποτελεσματική πρακτική από την καθημερινότητα των παιδιών.


                                                                                                                                                Familylife